Afhankelijkheid leren

Afhankelijkheid leren. Daar lijkt soms alles op gericht. Afgelopen maandag konden we eindelijk het visum voor Maria ophalen, zodat we gisteren echt konden vertrekken naar Papua. Precies op tijd; niet te vroeg en niet te laat. Zoals dat eerder ook al twee keer is gebeurd. Iets om dankbaar voor te zijn. We zien er naar uit om weer naar ‘huis’ te gaan, alhoewel dat altijd dubbel voelt. Je familie, vrienden en kerk achterlaten is niet eenvoudig. Het lijkt ook wel lastiger dan de eerste keer, misschien omdat het ‘spannende’ er een beetje af is.

We kijken terug op een mooie verlofperiode. We hebben ruim de tijd gehad om familie en vrienden te ontmoeten, afspraken te maken met allerlei anderen en ook natuurlijk de periode van bevalling en kraambezoek. In zo’n periode merken we duidelijk hoe sterk we verbonden zijn met mensen in Nederland, maar ook hoeveel steun en meeleven er is voor ons werk op Papoea. We zijn dankbaar voor deze meebiddende achterban. Zonder gebed is ook ons werk onmogelijk, veel van de zaken waar wij mee te maken hebben, hebben een geestelijke dimensie.

Nu we weer een ‘volle’ batterij hebben, en weer vol nieuwe plannen zitten, hopen we in deze context weer aan de slag te gaan. Te doen wat onze hand vindt om te doen. Te zaaien, in de wetenschap dat de wasdom aan God is.