Een dorp in de jungle

Het was een tijdje geleden dat ik vijftien patiënten binnen twee uur had gezien, maar het bleek ook hier nog mogelijk te zijn. Afgelopen donderdag ben ik met een helicopter naar een dorp in het laagland gevlogen, waar een Amerikaans zendingsgezin woont. Een van de gezinsleden was om medische redenen in Wamena en stelde toen wat vragen over patiënten in haar dorp. Al snel was toen het plan gemaakt dat ik met haar mee zou vliegen naar het dorp en daar de patiënten te zien. Het was geweldig dat Helivida, een zendings-helicopter-organisatie, daar plaats en tijd voor inruimde. We werden in het dorp gedropt, terwijl de helicopter intussen nog wat andere plaatsen aandeed. Ik had precies alle patiënten gezien en ook nog wat eten naar binnen kunnen werken toen ik weer kon vertrekken. 

Het was fijn om weer even 'doktertje te spelen'. Ik merk dat ik het wel mis en dat het wachten op mijn werkvisum best lang aan het duren is. Mooi om op deze manier wat patiënten te kunnen helpen, voor zover dat binnen mijn mogelijkheden lag. En om zo ook de zendingswerkers te helpen. Zij zijn vaak niet medisch geschoold, maar krijgen wel alle medische problemen op hun bordje.

Het blijft ook wel lastig om alleen een bliksembezoek af te leggen. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het vandaag met sommige van de patiënten gaat, maar goed, ik moet de follow-up gewoon in handen van de zendingswerkers laten. Gelukkig waren de meeste problemen goed te verhelpen met paracetamol of wat antibiotica. Wellicht heb ik vanalles over het hoofd gezien. Ik had natuurlijk geen laboratorium en röntgentoestel bij me. En ik merk dat ik me ook beperk tot het stellen van diagnoses die ook te behandelen zijn. Wat zijn we dan goed af in Nederland. Geen behandeling wordt gestart voordat we zeker zijn van wat de diagnose is. Hier moet ik iets meer op onderbuikgevoelens vertrouwen en accepteren dat niet alle diagnostiek én behandeling mogelijk is. 

Wijnanda