Elco en Wijnanda van Burg zijn sinds 2014 in Papoea (Indonesië) actief voor stichting Lentera. Ze versterken lokale partners en gemeenschappen met training, advies en gezondheidszorg.

Vandaag heb ik weer brood gebakken! Ik ben er gewoon trots op. Was dat altijd een heel gewoon klusje wat eens in de zoveel dagen terug kwam, nu is het weer een van de dingen die laten zien dat er toch vooruitgang zit in mijn herstel na mijn ongeluk. Intussen zijn alle wondjes genezen en blauwe plekken verdwenen, zo van de buitenkant is er niks meer aan de hand. Maar aan een heleboel kleine dingetjes merk ik dat mijn hersenen nog niet helemaal zo ver zijn. Ik ben nog snel moe, concentreren blijft lastig, ook gesprekken  voeren in een groep en multitasken gaat me nog erg moeilijk af. Soms is dat erg frustrerend, maar over het algemeen heb ik er wel vrede mee en probeer ik er maar een boel van te leren. Het schijnt dat je empathischer wordt, als je zelf goed weet wat een patient meemaakt.

Veel mensen leven met ons mee, ook vanuit Nederland, veel dank daarvoor! Regelmatig komt ook de vraag langs: waarom blijf je in Wamena en ga je niet naar huis om op te knappen en je na te laten kijken door een dokter? Eerlijk is eerlijk, ik heb weken niet aan reizen moeten denken en thuis, dat is toch echt hier. Als je de overkomende vliegtuigen niet meetelt, zou je geen rustiger plekje kunnen vinden in Nederland dan het plekje waar wij wonen. Bovendien heb ik hier de onbetaalbare huishoudelijke hulp van ibu Hosanna. Natuurlijk zou ik het nu heel fijn vinden om dichtbij familie em vrienden te zijn, maar ook hier hebben we heel veel familie en vrienden, uit allerlei volken en talen, die voor eten zorgden en voor ons biddem. Natuurlijk ben ik absoluut slecht in dokteren over mezelf, maar gelukkig zijn er genoeg dokters en verpleegkundigen die meedenken en meekijken.

Het zal nog wel even duren voor ik weer helemaal op de rit ben, maar wat dat betreft is het echt een voordeel dat we in zo'n relaxte cultuur wonen en werken. De lat ligt zo hoog niet en lukt iets vandaag niet, dan misschien morgen wel. Ook daar leer ik veel van, op deze manier leer ik meer bij de dag te leven en te waarderen wat ik heb, in plaats van altijd met je hoofd al bij het volgende te zitten wat nog gedaan moet worden