Elco en Wijnanda van Burg zijn sinds 2014 in Papoea (Indonesiƫ) actief voor stichting Lentera. Ze versterken lokale partners en gemeenschappen met training, advies en gezondheidszorg.

Terug?

Half november, zomaar plotseling krijgt Elco een e-mail: zie bijlage, je visum. Je hoeft niet meer naar de ambassade, dit is voldoende. We hebben nog niet echt ervaring met dit e-visum, dus boek niet meteen een ticket. Nadat de eerste blijdschap wat geluwd was, kwam de gedachte pas boven: Wacht, Elco heeft een visum, maar de rest van het gezin? Ook onze visum-man in Papua had daar nog niet aan gedacht, zo snel ging het proces ineens. Maar goed, dat zou wel in orde komen.

Zouden we nu dus gewoon met de kerst in Wamena kunnen zijn en dan een paar maanden kunnen blijven? Naar huis... Hoewel we intussen een nieuw huis hebben in Dordrecht, wat meer en meer thuis wordt, ons huis in Wamena is ook nog thuis. Zeker omdat we nooit afscheid hebben kunnen nemen. Onze hersenen gingen meteen in regelstand: wanneer zijn er tickets beschikbaar? Hebben we nog zomerkleren en sandalen? Kunnen de kinderen weg van school? Cadeautjes voor de verjaardagen van Sam en Maria? Lukt het met Elco’s onderwijs op afstand? Het kostte even wat hoofdbrekens, maar alles is klaar. Ook de kinderen zijn er klaar voor. Maria probeert weer Indonesisch te praten. Coen wil heel graag weer naar de Internationale School en Sam wil weer met zijn vrienden spelen. Ook Elco en ik zijn weer met ons hoofd en hart in Wamena, kunnen we nog leuke dingen meenemen voor onze collega’s? Het wordt tenslotte onze afscheidstermijn.

En toen... kwamen de visa van de kinderen en van mij niet. Waarop het vast zit? We weten het niet. Het wordt steeds duidelijker dat we ‘gewoon’ kerst in Nederland gaan vieren. Het is weer even onzeker. We duikelen weer terug in ons gevoel en gedrag van afgelopen maart en de maanden daarna, toen we ook niet wisten waar we aan toe waren. We herkennen het steeds beter van onszelf en van elkaar. Lontjes zijn ineens weer kort, tranen zitten hoog, heimwee duikt weer op. We zullen het er weer even mee moeten doen, tot we meer horen. Plannen B en C rijpen al een beetje in onze hoofden, maar zitten nog vol vraagtekens. Later in de kerstvakantie vertrekken? Of dan maar ergens in januari? Of pas in maart? Voor hoe lang? Lukt dat met Elco’s werk en met school? We proberen het in Gods handen te leggen en het daar ook te laten. Maar dat betekent niet dat er geen kriebels in de buik meer zijn. Het doet me denken aan een wandbordje wat we in Wamena hebben: Al weet ik de weg niet die God met mij gaat, ik ken wel mijn Gids.